Spokojne życie Teresy wywraca się do góry nogami, gdy plama na jej kuchennym oknie zostaje ogłoszona cudem. Gdy pielgrzymi tłumnie odwiedzają dom, a mąż Henryk rozkwita w świetle reflektorów, Teresa czuje się coraz bardziej niewidzialna. Rozdarta między wiarą, oczekiwaniami społecznymi a własnymi pragnieniami, próbuje odzyskać poczucie siebie w świecie, który jej nie dostrzega.
Polska, lata 90. Sławek chce się uniezależnić i w końcu dostaje zlecenie życia. Potrzebny mu samochód, więc planuje pożyczyć taksówkę od ojca. Niestety, jego apodyktyczna matka ma na ten dzień inne plany. Sławek nie dostanie auta, jeśli nie zawiezie jej do uzdrowiciela. Bezsilny chłopak decyduje się zabrać rodziców „do pracy”. Tam okazuje się, że ma się do nich dosiąść niebezpieczny pasażer.
Głównego bohatera poznajemy w momencie, w którym wychodzi z więzienia po odbyciu 5-letniego wyroku za pobicie oraz wynikające z tego nieumyślne spowodowanie śmierci. W momencie wyjścia z więzienia nie ma on żadnego planu na swoje życie. Obecnie ma 25 lat a w zamknięciu spędził większość okresu swojej wczesnej dorosłości. Nie do końca więc wie, jak to jest “być dorosłym” poza murami więzienia. W domu czeka na niego uzależniona od alkoholu matka oraz widmo eksmisji za nieopłacone przez nią rachunki za czynsz. Trudna sytuacja, którą zastaje bohater, zmusza go do uporania się z różnego rodzaju instytucjami i podjęcia starań znalezienia pracy. Śledzimy jego drogę przez wizyty w urzędzie pracy i nieudane próby znalezienia zatrudnienia. W końcu bohaterowi udaje się znaleźć pracę i wydaje się, że zaczyna stawać na nogi, rozwiązując trudną sytuację. Okazuje się jednak, że zostaje oszukany przez jednego z pracodawców. Wtedy pojawia się przed nim dylemat – czy wrócić do znanych sobie sposobów rozwiązywania konfliktów? Jak poradzić sobie z niesprawiedliwością i skrajnie niewspierającym otoczeniem?
Urodzony w 1978, jest absolwentem Lubuskiej Szkoły Telewizji i Filmu w Zielonej Górze. Przygodę z kamerą rozpoczął w 1999 w lokalnej telewizji w Gorzowie.
Lia (w tej roli Mzia Arabuli) jest emerytowaną nauczycielką. Kobieta złożyła obietnicę, że spróbuje się dowiedzieć, jaki los spotkał jej dawno zaginioną siostrzenicę Teklę. Kiedy od sąsiada Achiego (Lucas Kankava) dowiaduje się, że dziewczyna mogła opuścić Gruzję i przenieść się do Turcji, wraz z mężczyzną postanawia wyruszyć w podróż, by ją odnaleźć. Trafiają do Stambułu, który jawi się jako miasto możliwości, ale też przytłacza swoją wielkością. To jedno z tych miejsc, gdzie poszukiwanie kogoś, kto w dodatku nie chce być znaleziony, wydaje się szczególnie skomplikowane. Z pomocą zdezorientowanym nieco bohaterom przychodzi Evrim (Deniz Dumanli), walcząca o prawa osób transseksualnych. Lia i Achi przedzierają się przez kolejne miejskie zaułki, licząc, że trafią w końcu na Teklę. Podobnie jak w swoich poprzednich filmach, szwedzki reżyser o gruzińskich korzeniach Levan Akin podejmuje temat płci, seksualności, przełamywania barier. Nie tylko tych ideologicznych, ale również wewnętrznych, tkwiących głęboko w każdym z nas. Ważnym bohaterem opowieści, określanej mianem „ody do człowie - czeństwa”,jest także pełne tajemnic i topograficznych niespodzianek miasto
Mirosław Tomaszewski nie pracował w PTV Morze od samego początku ale był świadkiem jej zamknięcia. Chciał, by pamięć o tamtych czasach nie przepadła i namówił przyjaciół do opowiedzenia tamtych wydarzeń. 29 sierpnia 1994 roku, po interwencji policji i Państwowej Agencji Radiokomunikacyjnej PTV Morze zaprzestała nadawania. W pierwszym procesie koncesyjnym telewizja nie otrzymała zezwolenia na emisję. Brak koncesji skutkował zamknięciem nadawcy.PTV Morze była pierwszą prywatną telewizją w Szczecinie, a drugą prywatną w Polsce. Działała niespełna trzy lata, ale pokazała, jak wartościowym produktem medialnym jest lokalna, „nasza" telewizja, towarzysząca mieszkańcom i rozwiązująca ich, na pozór, banalne problemy. Fala zmian przełomu lat 80. i 90. minionego wieku niosła za sobą nie tylko przemiany ustrojowe, polityczne, gospodarcze, ale także społeczne. Przestrzeń medialna otworzyła się na wszelkie nowości. Nowe tytuły prasowe, nowe stacje radiowe i nowe stacje telewizyjne. Po roku 1989 wystarczył jeden dokument, zezwolenie urzędowe, by wykorzystać zwalniane przez wojsko kanały do nadawania sygnałów radiowych i telewizyjnych. Ten czas przemian wykorzystało kilku inżynierów i biznesmenów i 31 października 1991 o godzinie 16:30 wystartowała pierwsza prywatna stacja telewizyjna w Szczecinie.
Autorka - Małgorzata Gwiazda-Elmerych
